Aida Adıgözəl : - Susan sətirlər
Gördün, necə unudurlar adamları,
səssiz-səssiz, həzin-həzin?
Sən bilməzsən,
səsi yaman qalın olur
susub gedən səssizlərin.
Sən bilməzsən kiçik qələm,
sən bilməzsən körpə fidan,
necə olur yekə ağac kölgələri.
O kölgələr gizlədibdi
ürəklərdən qopub düşən
neçə neçə kaşkiləri, bəlkələri.
O kaşkilər, o bəlkələr...
Heç bilməzdim bir gün gələr
ayrılığın yolun seçim.
Səndən çıxıb getmək üçün
səni, səni
kimsələrə peşkəş çəkib
səndən keçim...