Böyük Füzuliyə

Aləmi eşqin gücüylə gətiribdir cana su.

Güc, həyat bəxş eyləyib torpağa su, insana su.

Ən gözəl məlhəm sudur, saflıq suyun bətnindədir,

Bənzəyir hər dərdə çarə eyləyən dərmana su.

Od alıb olmuş buxar, göydən baxıb seyr eyləyər,

Dövr edib ərşi-əlanı baş çəkər ümmana su.

Daşsa, öz məcrasına sığmaz, keçər səhraları,

Qurtarar səhra odundan, yol olar karvana su.

Harda çirkab görsə, leysan yağdırıb pak eyləyər,

Aləmi Nuh tufanıyla eyləyib viranə su.

Qəlbimiz haqqın sözüylə paklanıbdır daima,

Andımızla yüksəlir Furqan olan Qurana su.

Donsa, buz bətnində də yandırmağa od saxlayar,

Eşqi söndürməz, yaxıb od yağdırar hicrana su.

Çağlayıb haqqın yolunda Musanı hifz eylədi,

Yol açıb peyğəmbərə, qəhr eylədi firona su.

Harda bir damla su varsa, orda daş da bar verər,

Bir həyatdır hər zaman bağ-bağçaya, bostana su.

Hər mizanı alidir, hər hökmə düz vermiş qərar,

Tanrımız haqqın nuruyla paylayır hər yana su.

Yandım hicran atəşində, od tutub bağrım başı,

Neyləyər həsrətdə yanmış mən kimi büryana su.

Qəvvas oldun sən Füzulitək seçib ləl topladın,

Bil ki, çox lazımdı səntək bir qərib bağbana su.

Baş vurub dürdanə gəzdim hər qəmin qoynunda mən,

Hər sözüm bir abi-zəmzəm , paylanar ehsanə su.

Saflığından məst olub eşq əhalinin arifləri,

Hikmətindən dərs alan düz yol çəkib irfana, su.

Ən müqəddəs bir günahdır, ay Ağamir, düşmüsən,

Od tutub eşqin suçundan od salıbdır qana su.