SONET

Tutma bir arada safı, çürüyü;

saf da çürüyəcək, çürük olacaq...

Hayana yol alıb getsən də, yenə

çürükdən arınmaq gərək olacaq...

Saf-çürük etmənin zamanı hər vaxt;

qoy çürük çürüklə, saf safla olsun...

Əgər ki, bir iş də görüləcəksə,

hamının xeyrinə- insafla olsun...

Gözümün önünə gətirirəm mən,

qəlbimdə evrilir bir həyəcan da;

Əgər bir yerdəsə çürük ilə saf,

saf yoxa çıxacaq öz saflığında;

Bir çürüklə neçə saf korlanar da,

Sıralar pozular, səf korlanar da!

10.10.2024

BAXSIN

Öz bəxtinin arxasınca

qoş da, dönüb sənə baxsın...

Hərdən oxşa, bir sığal çək

daş da dönüb sənə baxsın...

Gecə ay, gündüz gün ilə,

nə işin duman, çən ilə...

Ovcunu doldur dən ilə

quş da dönüb sənə baxsın.

Vaxtı kül kimi sovurma,

yaxınından uzaq durma.

Quruya elə od vurma

yaş da dönüb sənə baxsın.

Uzun yol da bitir tez, gec,

söz deməyə kimisə seç;

Bir deyərsən eşitməz heç,

beş de, dönüb sənə baxsın...

SÜRƏTLİ TEMPLƏ

bir əlcə təndir çörəyinə baxıb

gözümün önünə nələr gəlir:

təndirə odun salınır,

əvvəlcə tüstülənir təndir,

sonra alov dilləri

sanki havanı qarsalaya-qarsalaya göyə

millənir

elə bil

birdən-birə tüstü alova çevrilir...

vaxt gedir

Və alov sürətli bir templə azalmağa başlayır...

ana, əlindəki təndir şişiylə

hələ alovu keçməyən kösövləri

təndirdən çölə atır,

təndir çörək bişirməyə artıq hazır...

mis məcməidə, taxta tabaqda

kündələr gəlir, köpmüş kündələr...

ana əvvəlcə təndirin divarına

ayranqarışıq su vurur,

təndirdən bir anlıq buğ dumanı qalxır.

ananın sifəti pörtür.

kündələr bir-bir yapılır. örtülür təndirin ağzı,

az keçmiş

birdən bürüyür təzə çörəyin qoxusu ətrafı, demək, çörəyimiz süfrəmizi bəzəyə bilər;

ana

özünə əmin bir şəkildə çörəkləri birər-birər

təndirdən çıxarır,

çörəklərin mümkün yanığını

bir qaba ovub tökür,

bir allıq bürüyür öz yanağını.

sanasan ananın çiyinlərindən

ağır bir yük götürülür,

çörək dolu tabağı qoltuğuna vurub

evin yolunu tutur;

bərəkətli olsun, anam, əllərinə sağlıq,

sən təkcə təndirin qızarmış divarına deyil,

mənim əsəblərimə də su səpdin,

nə qədər rahatam indi mən çox narahat,

ey dadi-bidad!..

MARS görüntüləri

var, orda da bir iz var,

hökmən yerə düşən söz

və ağlayan bir göz var...

ora yerin bəlkə də astar üzü,

həm də bir az

sanki xəstə üzü- solğun...

anlaşılan

elə bir qəriblik çöküb ki, ora,

dondurub, soldurub orda həyatı,

yoxa çıxarıbdı gün işığını;

axı, qəriblikdə gün olmur,

gün olmur qəriblikdə...

o qəriblikdə mən varam, inanın,

mən qəm çəkmirəm ki,

qəriblik çəkirəm bitməz yol kimi...

***

öz-özünə artan işıq,

öz-özünə zilə qalxan səs

və öz-özünə gücsüzləyən güc...

***

günəşin işığı yox,

ayın, ulduzunku yox,

işıldaquşun işığı heç yox;

sözün işığı, sözün,

ay iki gözüm!