Kamalə Abiyeva : - Məni bağışlama....
Nə olsun qayıtdım, əlindən tutdum
Nə olsun ki sənə”bağışla” dedim.
bağışlama məni, qurbanın olum,
Məni bağışlama, qoy çıxım gedim.
Baxma sevgi dolu baxışlarınla,
Mən sənin dünyanı yıxıb getmişəm.
Sən həsrət qaldığın baxışlarıma
Özgə bir həsrəti yığıb getmişəm.
Sənin üzündəki qəmin izləri
mənim üzümdəki qəmdən dərindi.
Ağarmış saçların, nəmli gözlərin
Qatili olduğum ayın – ilindi.
Ömründə yer vermə, indi sən məni
ölən arzuların qoy arasına .
Mənim öz dünyam var qoy çıxım gedim,
gedim xəyalların xarabasına.
Bağışlama məni, başına dönüm,
Bir də bu yaralar köz bağlamaz ki.
qoy öz günahımın oduna yanım,
cəzam günahımdan ağır olmaz ki...
Ömrün baharı da qarlı qış oldu
Bir də o bahara dönə bilmərik.
Bağışlama məni, qurbanın olum,
biz xoşbəxt hekayə yaza bilmədik.