·

Dünyanın harasında olursa olsun,

Ağrıdır məni tökülən qanlar.

Dağılan evlər, alınan canlar.

Önəmli deyil günahsız öldürülənlərin milləti, kimliyi, dini.

Hər qanlı savaşa qarşı qələmim dik saxlayır qəddini!

Mən dözə bilmirəm səssiz qətliamlara...

Bu təkcə

bir şairin fəryadı deyil,

bütün insanlığın etirazdır.

Soruşmuram, bilirəm ki, fikirlərimlə hamı razıdır.

Bu gün yazı masamda dinir-

Güneyin susdurulmuş səsi,

Şərqin bombalanmış ürəyi

Və tarixin unudulmuş bir səhifəsi..

Sərhədlər çəkilib sinələrimizə,

Sərhədlər çəkilib Tanrıyla aramıza.

Sərhədlər çəkilib həkimlə yaramıza..

Hardan başlayaq, nədən başlayaq?

Bəlkə elə göz yaşıyla yazılan sərhədlərdən,

Bəlkə elə yağıların əliylə talanan sərvətlərdən..

Bu torpaq bizə yad deyil,

Vətən quruca ad deyil.

Bax o Araz ki, var

o suda da analarımız uşaq çimizdirib, paltar yuyub, yun darayıb bir zaman.

Amma indi onların xatirələrini yuyur Araz.

Bax orda onun qırağında

boğulur

ana dilində susan bir uşaq.

Dilinə qan uddururlar.

Məktəbdə adını unutdururlar..

Amma içində səslənir:

Adım Turaldır,Tural...

Damarında Babəkin qanı qışqırır:

Tez böyü,

Haqqını dur Al!

Göz yaşını gizləyir bir ana

fars qadağasında,

Hər yerdə türkə qarşı susqunluq,

Kitablarda qondarma tarix,

Ağaclar köküylə bizim,

Lakin budaqlar özgə əllərdə...

Küçələrdə əsgər çəkməsi

uşaq gülüşünə hədə,

İran deyirlər adına, ancaq mən deyirəm zədə!

İranmı?

Yox,

Iran deyil bunun adı,

Etnik kimliyin basqısıdır, həm də böyük güclərin savaşları arasında əzilən Azərbaycandır!

Azərbaycan!

Günahsız insanların harayı ilə daha da dərinləşən yaram.

Başqalarını bilmirəm mən bu mübarizədə qəzəb manifestimlə varam.

Bu gün raket qorxusu şütüyür uşaq bağçalarında, məktəb dəhlizlərində..

Səadət arayanlar var qan izlərində.

Uşaqların çantasından kitab yox, ərəbcə yazılmış dualar çıxır.

Göylərə arzular xəyallar yox, PUA-lar çıxır.

Nə qərb bizə qardaşdır,

nə də şərqin qaranlığı işıq.

İki od arasında qalmışıq..

Nə qəribədir, bir hissəmiz sevinirik, bir hissəmiz odlanırıq.

Hələ də "xəritədə yoxdur" adlanırıq.

Ölən bizik, danışmayan bizik,

unudulan bizik…

Hekayəmiz boş buraxılır, şerimiz boş buraxılır.

Kimliksiz pasportlarda

milliyyət yerimiz boş buraxılır

Amma torpaq soruşmur heç vaxt:

"Farssanmı, türksənmi?"

Soruşmur...

Soruşmur.

Daim döyüşdəyik,

Min illərdi ki bəlalar başımızda sovuşmur, sovuşmur!

Təbrizin daşları danışır doğma dildə

amma dinləyən yox...

Qədim bir bazarın qapısında

bir qadın pıçıltıyla deyir:

"Bu torpağın ruhu türkdür, bala..."

Qorxunun da ləhcəsi var burda –

sözlər farsca səslənir,

amma gözlər türkcə ağlayır.

Urmiyada,

divara yazılmış “Azadlıq” sözünü hər

gecə silirlər,

sabah yenidən yazılır qanla...

Qar yağanda Zəncanda,

yad əsgərlərin ayaq izləri

uşaq xatirələrini əzir –

və bir sinif otağında müəllim

"ana dili yasaqdır" deyir...

Qələmi yerə düşən bir oğlan əyilib

astaca götürür onu –

sanki qələmi yox, şəxsiyyətini qaldırır torpaqdan...

Hər şeyi görür dilsiz kameranın gözü, görməsə də Allah..

Amma bilin

Səssizlik, əgər yığılırsa içinə,

bir gün səslənmək üçün vulkan kimi partlayar...

Uzun çəkir arzularımızın ballanması-pətəklənməsi.

Farsın ucbatındandı bu gün

xalqımızın siyasi təklənməsi!

Eləcə də rusun ucbatından, ərəbin ucbatındandı mənəvi parçalanması,

ikiyə haçalanması.

Bəli, onların ucbatındandı

İsrail-İran savaşında oyuncaq kimi istifadə olunması!

Bu gün Təbrizə yağan bombalar

silkələyir babalarımızın ruhunu.

Millət Səttarxan inqilabının yasındadır,

Xiyabaninin kölgəsi yenə zindanlarında astanasındadır...

İndi əllər göyə qalxanda dua üçün yox,

qardaşını hədəf almaq üçün qalxır.

Qibləsi bölünüb bu millətin –

bir yanı Ankara,

bir yanı Tehran,

amma qəlbi hələ də Təbrizdə döyünür...

İsrailin raketləri

başımızın üstündən keçir,

Torpağımızın altından keçir, daşımızın üstündən keçir.

Bizə yer qalmayıb cəbhələrin xəritəsində.

Neçə sərhəd keçmişik biz

amma hələ də azad deyilik...

Hər tərəf fəryaddır, hər tərəf qandır.

Sükutun sonu, vicdanın ayağa qalxdığı andır.

Vicdanla yanaşı-

Ayağa qalxır Söz..

Ayağa qalxır gizlətdiyimiz dillərin içindən,

kiflənmiş tarix kitablarının altından,

anası türkcə ağlayan körpələrin gözündən...

Zəncanın bir küçəsində

bir qızcığaz türkcə mahnı oxuyur –

əsgər baxır, amma anlamır...

O anlamasa da,

torpaq anlayır.

Çünki torpağın da dili var,

və o, ana dilimizdə nəfəs alır.

Bir üsyan qopur

min illik sükutun içindən.

Qanla deyil,

qələmlə, dillə, ruhla...

Çünki bizim silahımız –

qədim yaddaşın özüdür.

Kül altda gizlənən ocağın közüdür.

Bu gün, ya sabah

dünyanın unutduğu bu xalq,

öz adını öz qanıyla xatırlayacaq.