DEMƏLİ..ƏDƏBİYYATDA HEÇ NƏ ETMƏMİSƏN, HƏYATDA DA

İMAMƏDDİN NƏSİMİNİN BU ŞEİRİ DİVAN ƏDƏBİYYATINDA İNQİLAB İDİ VƏ TƏBİ Kİ..CƏZALANMALIYDI...hürufilik fəlsəfəsində deyil məsələ, məsələ insana-dünyaya, Yaradıcıya baxışın DÜNYANIN DALĞAVARİ QAVRAYIŞINDAKI dəyişməsindədir və dünyada da baxış dəyişimiylə səsləşmədə, eyni düşüncə dalğasının yeni insan tipi fformulundaydı...yəni..Nəsimi də öyrətdi ki, irəli-fərqli baxış cəzasız qalmır...tarixən də, indi də...

Bu qəzəl üzərində hansı BAXIŞIN dəyişdiyini və NƏyə keçid aldığını bölüşmək ehtiyacı duyuram...bura qədərki baxışın mahiyyəti və bu dəyişimin-POETİK İNQİLABIN təqdim etdiyi mənzərəni də göstərmək ...vaxt və əhatəlillk istər...Amma söhbət etmək vacibdir bu BƏDİ KEÇİD HAQQINDA...hökmən.

***

Ləbinə əhli-nəzər çeşmeyi-heyvan dedilər,

Gərçi uçmaq hurusu cümlə ana can dedilər.

Səni bu hüsni-camal ilə, kamal ilə görüb,

Qorxdular həq deməyə, döndülər insan dedilər.

Surətin vəsfini sordum isə hər taifədən,

Məninin güzgüsünü surəti-rəhman dedilər.

Sunbülün halı pərişan, dedilər, hal əhli,

Allah-Allah, nə üçün, mişkə pərişan dedilər?

Bir qılın qiymətini hər kimə sordumsa, ana

Gənci-Qarun ilə min mülki-Süleyman dedilər.

Düşmənin adını aşiqlərə sordum ki, nədir,

Eşidən cümlə nə kafər, nə müsəlman dedilər.

Şək degil kim, üzünü görməmiş anlar ki, səni

Huriyə bənzədübən Yusifi-Kənan dedilər.

Ləblərin vəslinə irmək mana müşkül görünür,

Gərçi sordular anı, dil ilə asan dedilər.

Ağzın əsrarına əndişə qaçan vaqif ola

Ki, üqul əhli ana nükteyi-pünhan dedilər.

Ey Nəsimi, dəmi-İsa degil isə nəfəsin,

Nəfəsi doğrular ana nə üçün can dedilər?.