Mən sözün mistikasından qorxuram. Niyyətli şəkildə ağzımızdan çıxan sözlərin hökmən başımıza gələcəyinə inanıram. Bu bir kor-koranə inanc deyil. Neçə min illik şərq hikmətindən tutmuş müasir qərb postmodernizminə qədər bütün dünya ədəbiyyatı, fəlsəfəsi sözlə ehtiyatlı davranmağı tələb edir.

Başıma gələn bir çox bəlaların hansısa mövqedə özümdən gücsüzə dediyim təkəbbürlü sözlərdən doğulduğunu qəlbimin dərinliklərində bilirəm. Ətrafimdakı insanların həyatında da bunu müşahidə etmişəm. Neçə ata-ananın oğullarının ürəkdən sevdiyi, lakin atasız, yetim olduğuna görə almadıqları qızların gələcək xoşbəxt günlərini, həmin oğulların isə bədbəxt, səfil, peşman olduqlarını gormüşəm.

Mən "oğluma atasız qız almaram" deyən mövqeli, mənsəbli ataların da özlərinin vaxtından qabaq öldüklərini və qızlarının atasız, yetim qaldıqlarını görmüşəm. İnsanlar təkcə bir gənc qıza etiraz etmirlər. İnsanlar bu alçaq, vicdansız zehniyyətə etiraz edirlər. İctimai şüur o "Harvard məzunu" olan gənc qızımızı linç etmir, insanlarımızin o qıza və onun dediyi sözü dəstəkləyənlərə yazığı gəlir, onları gələcək bəlalardan qorumaq istəyir.

Sözlə ehtiyatlı olaq! İlahinin ədaləti də, qəzəbi də sözdə gizlənir və zamana yayilır. Ağzımızdan çixan sözlər tək bizim yox, balalarımızin da taleyinə təsir edə bilər.