Gözləri tələyə düşmüş kimi

çırpınır hədəqəsində,

bu dəfə, deyəsən, çıxış yox.

İlahi, heç hazır deyiləm bu dərdə,

bu qış yox, bu qış yox...

Həkimlərlə arası yoxdu

bir az xasiyyətindən,

bir az da sanki qorxduğu üçün

iynə-dərmanın agrı-acısından,

amma indi körpə uşaq kimi yapışıb

dünən söyüb acıladığı

şəfqət bacısından.

Nə vaxtsa üzünə ağ olduğumda

Taras Bulba kimi "səni mən yaratmışam, mən də məhv edərəm"

deyən yaradanım,

hamıdan güclü bildiyim qəhrəmanım

indi elə yazıq, elə çarəsiz baxır ki.

Deyirəm "ata, daniş, qurban olum,

səsini eşidim",

baxır, dili demir, gözləri deyir: "qoy gedim",

"dünya belədir, oğul, gələn getməlidir, ölum haqdir..." -

dili deyir, gözləri demir,

atam ölmək istəmir.

Ölmək istəmir adam,

yapışıb bərk-bərk, cırmaq-cirmaq həyatdan.

Bilir ki, çəkilsə, sırada mən varam.

Məni ölümlə üz-üzə, təkbətək qoymamaq üçün

ölmək istəmir atam,

ölmək istəmir

ölümlə aramdakı adam.