Yazmadığım şeir, bağışla

məni.

Əkmədiyim çinar pöhrəmsən,

Mənim günahımdan

doğulmayan körpəmsən,

açılmağa düyümlənən

qönçəmsən,

açmağa qoymadım.

İçimdən gələn haqq işığıydın

görmədim, duymadım,

qapını bağladım.

Bir az təpərə möhtacdın,

sənə qıymadım.

Havasız, işıqsız

boğuldun qaranlıqda,

məni bağışla.

Bir kişinin sayğısına,

bir cüt balamın

qayğısına,

evimin, gün-güzəranımın

ayağına yazdım səni,

yazmadığım şeir,

bağışla məni.

Yazılsaydın övlad dadıydın,

qəlb rahatlığıydın,

baş tacıydın.

Çox şeylərə qurban

verdim səni,

boğdum öz əlimlə

səni,

boğdum səni öz içimdə.

Hərdən günahımın

cəzasına çevrilirsən sən də

sevgisizlik davasına,

qayğısızlıq qayğısına,

ev darlığına,

dəli eləyən

baş ağrısına dönürsən,

içimi didirsən,

“dözmək yaxşısa,

döz görüm!” - deyirsən.

Əzabım, itən ağız dadım,

günahım, cəzam

mənim,

bağışla sən Allah,

yazmadığım şeirim.