dağılmaqdan qoruyuram özümü

bir ev kimi,

düşmən əlinə keçən yurd yerləritək...

önümdəki bir dağı götürüb qoyuram

yol qırağına,

ovcuma yığıb suyunu bir çayın üstündən keçirəm körpüsüz...

bir ananın qucağı boşdu,

dünyası puçdu,

dərdi birdi min bir tikəyə bölünüb,

saçlarını ağ hörüb qapqaradı hələ,

oğlunun yatdığı torpağı

doğma ana nəfəsiylə isidir ki, balası

üşüməsin,

bütün düşmən güllələrinin qurşunlarını

toplayıb ovcunda ki,

sədəməsi başqa analara dəyməsin;

qalxıb bir hündür yerdən

kimin nə etdiyini görmək istəyir;

yanlış bir addım belə atılmasını belə--

gülləsayaq--

xəyalına gətirmir, istəmir olsun, bax...

nəğməsini yarımçıq oxuyan bir Səs

bütövlüyə çağırır hamını,

bütünlüyə qovuşdurmağa çalışır

yuxusunu qarışdırıb yata bilməyənləri...

kiminsə üzündə işıq görəndə

sevincimi gizlətmirəm heç kimdən,

əlimdən, ayağımdan, gözlərimdən;

əlim, ayağım, gözlərim mənim

kimsələrimdi, canlarımdı onlar mənim...

yaşamın üstünə getmək,

yüklənməli hər kəs öz çiyinlərinə,

hər kəs özünü belinə götürüb daşımalı

irəli, geri,

sağa, sola,

nə ola ola...

torpağı ayağa qaldırmağın bir yolu var:

insan gərək özü əvvəl ayağa dura,

bir insan ki yıxılır ha,

ondan qabaq yıxılır evi, yurdu, uca-uca

dağları,

ağaclardakı quş yuvaları da,

uşaqların arzuları, duaları da...

kimsə yerindən kıpırdamasın--

bir yerdə dayanmayıb hey qabağa,

hey önə,

günçıxana,

günbatana qoşmaq, yürümək

əsla ayaq vermədən biganəliyə,

laqeydliyə,

cahilliyə

və atilliyə!

19.12.2024