Əlizadə Nuri : - Üşüyür
Ağaclar öz yarpağından,
Gül nəfəsindən üşüyür.
Payız çatıb quşlara da-
Dimdiyində dən üşüyür.
Gəldi bu qəm boyu bəstə,
Mən qəfəsdə, o ahəstə.
Yaşamaq istəyən xəstə
Öz həvəsindən üşüyür.
Azıb qaldım naşı kimi,
Kor adamın daşı kimi.
Adam da çöl quşu kimi
Bir gün səsindən üşüyür...