Elnur Uğur Abdiyevdən İKİ ŞEİR
v
Bu dəqiqə elə qəribəm,
Məmləkətin ayaqlarını yuduğu
Göy Xəzərin sahilində
Neftçalada yaşamıram,
Sadəcə baş girləyirəm.
Bu dəqiqə elə qəribəm
Eynimi açmır ulduzlu gecə də,
Hər gün baxışlarım asılan səma da.
Sanki ögey anadır təbiət,
Nə qədər edirəm,
Özümə gələ bilmirəm.
Bu dəqiqə elə qəribəm,
Qürbətin yükündən dərs deyə bilərəm
Hicrətin ibrətini almayanlara.
Onun qüdrətini anmayanlara
Bir qərib eşqi arzulayıram.
Bu dəqiqə elə qəribəm
Allahı ən doğmam kimi dərk edirəm.
Özümü tərk edirəm,
Özünüdərk nəymiş indi anlayıram
***
Pəncərədən küçəyə boylanan xatirələrim,
Tərlədir pəncərənin gözlərini.
Gözlərimdə bir göz yerini
Oyur,aprelin soyuğu.
Yağır onsuzluğun yağışı
Sonsuzluğun yağışı.
Xəyalını çətir əvəzi açıram başım üstə,
Xatirələr islanmasın deyə.
Pəncərədən küçəyə boylanıram
Yaddaşımın küncündə bir əlil arabası
Bu əlil arabasının oturacağında ümid iməkləyir.
Dirəyib divara ayaqlarını saat
Çıkk- çıkk.
Yerimir onsuz saniyə də.
Özüm özümə labirint- döngə.
Çıxa bilmirəm özümdən.
Aprelin soyuq gecəsində
Pəncərədən küçəyə boylanan xatirələr
Üşüyər,üşüyər,üşüyər.
Üşümək darıxmaqdı,
Ən gözəl darıxmaq xatirələrin səfərbərliyidir.
İçimdə bir yağış var ki,
Taleyim qara buludun yer üzündə səfirliyidir.
Mənə bir qapı göstərin,gedim!
Pəncərədən küçəyə boylanan xatirələrim,
Məni onsuz da aparır.