Ən çox barmaqlarım ağladı

yazılmayan misralara.

Qəfil yaxalandı rütubətin

analıq bəxş etdiyi hüceyrələrə.

Dərd süzülən ovcumda

ağrısını ovudardı bəlkə də,

ruhumda qırılan səs öldürdü

şeirini itirən barmaqlarımı.

Kötük yükü çəkir indi

qələmə yadlaşan barmaqlarım.

Duyğularım havada asılı qalır,

ağ vərəq kəfən olur çiliklənən hecalara.

"Toppuşluq yaraşır əllərimə" təsəllisi,

bir dəqiqəyə məğlub olur gözlərimə.

Göyərmiş dırnaqlarımın rəng boyası

su dəyənəcəndi əllərimə.

Ümidlərin "bəlkə" qışqırığı

bətninə inam salır çarəsizliyin,

susur gecənin üzünə

barmaqlarımın matəm səsi...