Ben ümitsiz aşklar için yaratılmışım,

Ayrılıklar için, sonsuz kederler için.

Ne zaman ta derinden sevsem bir kadını

Ezilmeli yeni açmış gülleri kalbimin.

En güçlü zehir olmalı aşk dediğin,

Alkol gibi damarlarıma yürümeli

Sarmalı her yanımı gece olunca

İçimde bir çıbancasına büyümeli.

İnsan sevince her gün bir kez ölmeli,

Her gün bir başka yerine saplanmalı o kurşun.

Yollara düşmeli, perişan, deli divane

Erimeli potasında o garip var oluşun.

Böyle gitgide derinlere çeker o bataklık

Orada ölümsüz olur nice kara sevdalı.

Sevmek, hiç sevilmeden; korkunç güzel

Aşk dediğin karşılıksız olmalı.