Xəyalə Sevil : - Nə boşluqdu, İlahi...

Nə boşluqdu, İlahi,
Kimdi məndən əl çəkir?
Pəncərəsi açıq qalıb
Könlümün-
Yel çəkir...
Yığılan dağılıb,
Tökülüb indi-
Nə mənasi kim etdi.
Mənim səni unutmağım
Qan tökmədən,
Kin güdmədən çıxdığım
Zərif məğlubiyyətdi.
Ümid varmı, görəsən?
Varsa, hanı?- bilmirəm.
Hardasa, çox uzaqda
Xoşbəxtlik var, bilirəm,
Ünvanını bilmirəm.
Kölgəylə yol getməkdi bu-
Yox- desəm, yalan olar,
Var- deyə də bilmirəm.
Üşüdür ruhumu bu hiss,
Qar deyə də bilmirəm.
Bu hüzün ruhun səsidi-
Nə danışır, nə eşidir.
Kiməm, kiminəm, İlahi?
Duymursan, yadınam axı.
...Bircə yol başa düşmədi-
Mən təkcə ana deyiləm,
Mən həm də qadınam axı.