Aida Adıgözəl : - Mən getməyi bacarmıram sənin kimi...

Bu sarışını tanıyırsan, bilirəm.
Payızdı da,
gülüşü yarpaqlardan başlıyır.
Onun dərdi küləklərlə,
yapışdımı saçlarına,
budaqları
qızıl-sarı xəzəl-xəzəl saçlıyır.
Tökülürlər ömür-ömür,
qırılırlar arzu-arzu,
quruyurlar ümid-ümid...
Bu qaranı tanıyırsan, bilirəm.
Əcəldi də,
gəlişi tabutlardan başlıyır.
Onun dərdi adamlarla,
bir girdimi ürəyinə
sıxıb-sıxıb ovucunda
son nəfəsi verənəcən
xışım-xışım xışlıyır.
Saralırlar saat-saat,
bozarıırlar bulud-bulud,
qabarırlar torpaq-torpaq...
İndi bildin ömrün sonu niyə payız fəslidi?
Yay ayının ortasında
içimizdən keçən soyuq
eşidirsən necə hırçın,
necə acı,
necə dəli səslidi?
Gülmə payız,
sən gülməyi bacarmırsan mənim kimi!
Gəlmə əcəl,
mən getməyi bacarmıram sənin kimi...
Aida Adıgözəl...