Sona Vəliyeva : - QƏLƏMİN GÜCÜ
(“And olsun qələmə və (mələklərin) yazdıqlarına (yaxud lovhi-məhfuzda yazılanlara) ki, Sən (ya Rəsulum!) Rəbbinin neməti sayəsində divanə deyilsən!” “əl- Qələm”, 1-2)
Qələmdə Allah gücü var,
qələmin öz taleyi,
öz görəvi var.
Qələmin gücü
dağı yerindən oynadar.
Göylə yer arasında
barmaq boyda boyuyla
dirək kimi dayanar.
Qələmin sirri
Tanrıya aşkar.
Vərəq meydanında
Tanrı gücüylə “ol” deyər,
hərf qoşunu düzülər...
Baxıb görər ki,
üzündə “hüruf” yazılan
yüz-yüz dost gülümsər hər sətirdən...
Bəzən qələmlə aramda
dost gileyi yaranar.
Düşüncələrimin rəsmi
şeirdə qəribə alınar.
Hisslərimin sonsuzluğu
sətirlərə sığmayanda
fikirlərim sıxılıb ağrıyar...
Şeirin o üzündə
ömrün çəkdiklərini
oxucum görməz.
Bir güc qıtlığı çıxar ortaya...
Bəzən ömrün kədəri, ahı,
bəzən də ürəyin
güllü-çiçəkli əhvalı
sətirlərin görünməyən
üzünə yazılar...
Dərd çox olanda,
deyəcəkləri sözlə
demək olmur axı...
Qələmsə alın yazısıyla
sətir-sətir sıralayır yazılacaqları,
olacaqları.
Hər dərdə əlac gəzmək,
hər gileyi söyləmək,
hər kədəri göz yaşıyla
ölçmək istəsək belə,
olmur...
Qələmlə şeirin sehri başqadır...
Şeirin vaxtı-zamanı,
ölçüsü, məkanı
ucalıq olduğu,
hər şeyə yüksəklikdən
baxdığı üçün,
hər şeyi aşkar yazmağa,
göz yaşının,
həqiqətlərin,
vəhy kimi İlahi dəyərin,
sirrin
sətir-sətir
anlatmağa
qələm izinlidir.
Eşq olsun,
Tanrı göndərən qələmə!
Eşq olsun,
namərdə qarşı
vərəq üstə pəhləvan kimi
döyüş meydanı açana...
Şükü,r qələmə
güc verənə,
yazdırana.
Qələmin, sözün gücü –
dağ gücü...
Qələm insan deyil ki,
susa haqsızlıqlara...