Ruhun şad olsun, Şahım Xətai !

“Yer yox ikən,göy yox ikən”

Bir vaxt,bədənsiz ruh idim !

Yerə enib bəndələşdim,

Göy üzündə Allah idim !

Ləlim ilə torpaq olub,

Gövhərimi su eylədim !

Bütün dinlər geydi məndən,

Yedi məndən,söz demədim !

Daş atmadım Şeytanına,

Tanrı verən mələk bildim !

Bir tapdanan ah çəkdisə,

Od püskürən külək bildim !

Açdım özüm,öz yaramı,

Göydə Günəş,Ay eylədim !

Yerdə mənə daş atana,

Göy üzünə toy eylədim !

Bu havadan,bu torpağdan

Ağac-ağac barı verdim !

Mən,bu yerdə əkdiyimi,

Yer yox ikən,Tanrı verdi !

****

Yandı misram,

kül oldu bənd ,

oxunmadı kitablarım !

Gündəliyə testim oldu,

vərəq-vərəq əzablarım !

Canı yanmış bu gülə bax,

göz yaşımı suyu bilir !

Daş atıram qəm dalınca,

geri dönüb,oyun bilir !

Mən,kiməm günü oxşayam,

toxuyan əyri toxuyur !

Bülbüldə öz qəfəsində,

Mən,yazan şeri oxuyur !

Kənddə Əlizadə Nuri,

Şəhərdə bir Əli qalıb !

Qəribliyin havasını,

Saday , sözlə satin alıb !

Söz üstündə göz ağrıtdım,

döz,belə havadan gəlir !

Ölümünə söz deyirəm,

ölüm də,piyada gəlir !