Günəş,

işıq, Tanrının yer üzünə düşən

əksi,

yaraşığı.

Kölgəm işığın əksi,

işığın təzadı,

və ya Tanrının görünməyən tərəfi,

yozulmayan adı.

Kölgəm özümə xof yaradır.

Kölgəm işığın

ağ fərəhini

uda-uda böyüyər.

Mən kiməm?

Və ya kimdi kölgəm?

Yaxud da içimdəki lal “mən”in

mənimlə yaşayan,

böyüyən,

hər şeyi bölüşən

hərəkət əkizi...

Bəzən kölgəmin də görünən kölgəsi,

heyrətin özü...

Mən işığa qovuşan gün,

kölgəm yer üzündən çəkiləcək.

Bütün xatirələri

işıq bağlamasına yığıb,

yola çıxacaq,

heç kimə görünmədən,

sehrini,

sirrini qoruyacaq.

Qəfil qeyb olacaq.