Şərafət Şəfa : - Mən sükutun pəncəsindən

Mən sükutun pəncəsindən
Qurtarmaqçün nələrimi verməliyəm?!
Göz altına qırış səpib, illərimdən,
Saçlarıma ag dənimi səpməliyəm.
Ömür adlı agacımı budaq budaq
Gəzib hər bir yarpagına titrək əllə
Qəhərlənə qızıl xəzan səpməliyəm..
Bu ömürdü, ağ qaralı, göy, sarılı,
Bəzən sevinc, bəzən kədər, bəzən də ki,
İniltiylə qəlb incidib qəlb agrıdan göy agrılı...
Hissələrə bölüb ömrü paylamışam
Övladlara, validlərə, həm vətənə,
Dost-sirdaşa və kimlərə say almışam..
Mən ömrümün qürubunda bir sevdaya
Bəndlənərək öz ruhumu uçurmuşam.
Bu sevdanın yollarında gah düz gedib
Bir nabələd ovçu kimi gah azmışam.
İllər keçir, üz üzəyik susqun susqun,
Göylər açıq, alın açıq, ürək tutqun.
Nə qovuşduq, nə ayrıldıq,
Bu ömürmü biz yaşadıq?!!